Over mij

Toen ik 32 jaar was, waren in een periode van vier jaar mijn beide ouders overleden.  Mijn vader overleed als eerste na een ziekbed van ruim een jaar. Een jaar dat getekend was door veel onzekerheid, verdriet en hopen (tegen beter weten in) op beterschap. Een week na zijn overlijden ben ik weer aan het werk gegaan. Mijn moeders chronische longziekte ontwikkelde zich in een razend tempo. Tijdens het bouwen van het huis van mijn vriend en mij dacht ik erover na hoe het zou zijn als ik een been zou breken. Ik was mentaal op… De andere dag kwam ik op mijn werk en kwam ik niet verder dan de voordeur. Ik barstte in huilen uit. Mijn emmer was overgelopen. Na twee weken thuis werd ik verzocht weer aan het werk te gaan. Plichtsgetrouw ben ik het werk weer gaan opbouwen. Mijn moeder werd steeds zieker en kon steeds minder. Toen ik zelf moeder werd en ik na het zwangerschapsverlof weer ging werken en daarnaast de zorg voor mijn zieke moeder had, werd de druk weer groot en voelde ik mijn emmer weer behoorlijk vollopen. Toch nog onverwacht overleed vier jaar na mijn vader mijn moeder. Dit was genoeg geweest. Nog voor mijn emmer kon overlopen, ben ik gestopt met werken en kon ik mijn verdriet zijn gang laten gaan. Een maand na de uitvaart kwam de uitvaartverzorger nog eens op bezoek om te horen hoe het ging. Dat was een fijn gesprek. Wel bedacht ik toen waar je naar toe kunt met je verhaal als je niet zo’n fijne groep mensen om je heen hebt als dat ik op dat moment had. Altijd was er iemand die ik kon bellen om even mijn verhaal te doen, altijd kon ik iemand vragen voor een schouder waarop ik kon uithuilen. Maar wat als je    zo ’n groep mensen om je heen niet hebt.. Hier zou ik heel graag ooit eens iets mee willen doen. Een klein jaar nadat we ons tweede kind verwelkomd hadden, kwam het idee dat ik iets met verlies en rouw wilde gaan doen weer omhoog. Na de juiste opleidingen te hebben gedaan, ben ik daar waar ik nu ben: verlies- en rouwtherapeut.

Nog altijd ben ik dankbaar dat mij de tijd en ruimte is gegeven om te kunnen rouwen om het overlijden van mijn ouders. Tijd die achteraf heel belangrijk is gebleken. Het uiten van mijn verdriet in woorden en tranen zorgde ervoor dat het de ruimte en de aandacht kreeg die het verdiende. De fijne en mooie herinneringen hebben de overhand en schijnen hun licht over de verdrietige momenten.

Mijn visie op rouw is dat het de ruimte hoort te krijgen die het verdient. Geef toe aan het verdriet en de gevoelens die daarbij komen kijken, het mag er zijn. Het gaat je hinderen als je ze uit de weg wilt gaan.

Ik ben Diana Prinsen, een doorzetter waarin ik mijn grens goed kan bewaken. Ik ben direct en eerlijk  in vraag en antwoord op een milde manier en hierin oprecht. Ik luister naar woorden die niet gezegd worden en tast af of ik terug kan geven wat ik ‘hoor’. Door in mijn hoofd snel verbanden te leggen tussen wat wel en niet hardop gezegd wordt, kom ik snel tot de kern van wat de ander bezig houdt en kan ik woorden aan gevoel geven. Mijn spontaniteit zorgt voor een luchtige noot in de gesprekken die ik heb.

Als je mij zou kennen, dan zou je weten dat ik na mijn ontbijt graag de tijd neem voor een kop koffie en een krant.  Ik liever min tien graden heb, dan vijfendertig in de plus. Sporten voor mij een uitlaadklep is, maar dat ik hierin niet te fanatiek ben. Dat het ook een sport van mij is om iedereen te groeten op de fiets die ik tegenkom om te testen of ik teruggegroet wordt. Ik blij wordt als mensen hierdoor blij verrast zijn en lachend teruggroeten!